হুৰুমত আজি দুপৰীয়া

সোণাপুৰৰ ওচৰৰ ‘হুৰুম’ত বহি আছোঁ - দুপৰীয়াৰ সাজৰ সোৱাদ লোৱাৰ মন৷ আগতে এদিন চাহ খাইছিলোঁ, ভাল পাইছিলোঁ ৷ 

গৰমৰ কাৰণে ভিতৰতে বহি আছিলোঁ, চাৰে এঘাৰমান বাজিছে, বেচি মানুহ নাই ৷ চেলফৰ পৰা কিতাপ এখন আনি পাত লুটিয়াই আছিলোঁ ৷ সন্মুখত অলং টি ৷ অলপ আঁতৰৰ টেবিলখনত বহি আছিল এটি পৰিয়াল, মাক, দেউতাক আৰু পোন্ধৰ বছৰমান বয়সৰ ছোৱালী ৷ মহিলা গৰাকী বহাৰ পৰা উঠিল আৰু মোৰ পিনে আগবাঢ়ি আহিল ৷ ওচৰ পোৱাত মই থিয় হলোঁ ৷ মহিলাৰ বয়স অনুমান কৰাত মই বেয়া, তথাপি মহিলাৰ বয়স চল্লিছৰ আশে-পাশে যেন লাগিল ৷ মোৰ ফালে চাই তেখেতে নমষ্কাৰ এটা দিলে ৷ ময়ো দিলোঁ ৷ 

‘আপুনি হুৰুমৰ বিষয়ে লেখিছিল, সেইটো পঢ়িয়েই আমি ইয়াত সোমালোঁ ৷ পৰিয়ালটোক চিনাকি কৰাই দিলে ৷ মই দূৰৰ পৰাই নমষ্কাৰ দিলোঁ ৷ তেখেতসকলৰ খোৱা শেষ হৈছিল, পৰিয়ালটো ওলাই গ’ল ৷ তেতিয়াহে মনত পৰিছিল যে মহিলাৰ পৰিচয় লোৱাই নহ’ল ৷ বতাহত এটা সুগন্ধি ভাহি থাকিল ৷ 

নম্ৰতা আহিল ৷ তেওঁ ওচৰৰে বজাৰত শাক-পাত বিচাৰি গৈছিল ৷ প্ৰবাল খাউণ্ডেও নম্ৰতাৰ লগত শাক বিচৰাৰ সহযোগী হৈ আছিল, তেৱো আহিল ৷ দুপৰীয়া কি খাম হিচাপ কৰিবলৈ বহিলোঁ ৷ 

মেনুখন চাই থাকোঁতে নম্ৰতাই মূল দুৱাৰৰ পিনে আঙুলিয়াই মোক ক’লে- তোমাৰ বন্ধু ৷ 

অশোক, সপত্নীক ৷ কি আচৰিত ৷ অশোক আৰু মই ক্লাছ ফাইভৰ পৰা একেলগে পঢ়া ৷ নলবাৰীৰ বিদ্যাপুৰৰ মাজেৰে যোৱা মূল ৰাস্তাটোৰ এমূৰত আমাৰ আৰু আনটো মূৰত অশোকৰ ঘৰ ৷ কৃষি বিভাগৰ পৰা চিফ ইঞ্জিনিয়াৰ হৈ ৰিটায়াৰ কৰিছে ৷ 

আহা আহা, ইয়াতে বহা ৷ 

দুয়ো আহিল ৷ চাৰিজনীয়া টেবিলখনৰ বাবে ওচৰৰ টেবিলৰ পৰা চকী এখন টানি আনিলোঁ ৷ 

অশোকে নম্ৰতাৰ পিনে চাই ক’লে - সিদিনা জাগীৰোদলৈ আহিছিলোঁ, ঘূৰি আহোঁতে লগৰজনে চাহ খোৱাৰ কথা ক’লে ৷ উৎপলৰ লেখাটি পঢ়িছিলোঁ, ভাবিলোঁ ইয়াতেই খাই যাওঁ ৷ খালোঁ, ভাল পালোঁ ৷ আজি ভাবিলোঁ ভাতৰ সোৱাদটি লোৱাও ভাল হ’ব ৷ বঢ়িয়া হ’ল, তোমালোককো পালোঁ ৷ 

কি খাম? ভাত, দাইল, মাছ, - কি মাছ? ভাঙোন ৷ গোট গোট- দুটা দুটা ৷ 

মাছ কিহেৰে খাম ? চেফ অতুল লহকৰ আহি ঠিক সেই সময়তে আমাৰ ওচৰ পাইছিল ৷ তেখেতে ক’লে- কিহেৰে খাব কওক ? ভেদাইলতাৰে ? মানিমুনি শাকেৰে ? ঔটেঙাৰে ? 

নম্ৰতাই মাত দিলে- দুপৰীয়া ঔ টেঙাই ভাল হ’ব ৷  লগত মিক্সড ভাজি অাৰু শাক ভাজি ৷ 

এইবাৰ আমি গৈ ছয়জনীয়া টেবিল এখনত বহিলোঁ ৷ খাদ্য আহিল ৷ কথা পতাৰ সময় নাই ৷ খোৱাত ব্যস্ত ৷ তেনেতে লহকৰৰ ল’ৰাজন আহিল, হাতত কিবা খাদ্য এবিধ- দেউতাই দিছে- কমপ্লিমেন্টৰি ৷ 

ভাল কথা৷ বুটৰ দাইল আৰু কিবাকিবিৰ খাৰ ৷ আহ্‌ কি সোৱাদ ৷ 

লাহে লাহে খাই আছোঁ ৷ ল’ৰাজন আকৌ আহিল ৷ দেউতাই দিছে- কমপ্লিমেন্টৰি ৷ এইবাৰ আকৌ কি ? চিকেন আৰু কলদিল ৷ কি কম্বিনেচন আৰু কি সোৱাদ ৷ শব্দৰে বুজাব নোৱাৰি ৷ নিজৰ জিভাৰে নিজে বুজাহে কথা ৷ 

এটা সময়ত খোৱা শেষ হ’ল ৷ এখন গ্ৰুপ ফটো ৷ আকৌ এদিন লগ হোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰতিৰে অশোক গ’ল ৷ 

নম্ৰতাহঁতে বিভিন্ন চাহপাতৰ মাজৰ পৰা কি কি কিনে তাৰে আলোচনাত লাগিল ৷ মই বাৰাণ্ডাৰ বেন্সত বহি বাহিৰৰ দৃশ্য চোৱাত মন দিলোঁ ৷ অজগৰ সাপৰ দৰে পৰি থকা হাইৱেৰ সিপাৰে সেউজীয়া গছৰ মেলা, তাৰ সিপাৰে নীলা পাহাৰ, পাহাৰ খনৰ পৰাই আৰম্ভ হোৱা অন্য এক নীলা আকাশ ৷ ৰাস্তাৰে দ্ৰুতগতিত অহাযোৱা কৰি আছে বাছ-কাৰ-ট্ৰাক-মেজিক-বুলেট ইত্যাদি ৷ তাৰ মাজৰ পৰা এখন এচ ইউ ভি হুৰুমৰ পিনে ঘূৰিল ৷

 এগৰাকী বয়সীয়াল আৰু এগৰাকী কম বয়সীয়া মহিলা গাড়ীৰ পৰা নামিল ৷ মানুহদুগৰাকী আগবাঢ়ি আহিল, চালকজনে গাড়ীখন থবলৈ যোজা কৰিছে ৷ 

বয়সীয়াল মহিলা গৰাকীয়ে মোৰ পিনে চালে,  অলপ ৰ’ল - আৰে উৎপল তুমি ? লগত অহা পেন্ট পিন্ধা কম বয়সীয়া মহিলাক ক'লে  - এয়া উৎপল মামা, মই যে কওঁ - তেখেতে মোলৈ চাই আংকল বুলি কৈ হাঁহি এটা মাৰিলে ৷ এওকতো লগ পোৱা নাই তুমি - চিনাকি কৰি দিও ৰ’বা -

তেওঁ গাড়ীখন পাৰ্ক কৰি থকা গিৰিয়েকৰ পিনে চাওঁতে মই ভাবি থাকিলোঁ- কোন বাৰু এই মহিলা ! 

ফটো প্ৰবাল খাউণ্ড,  দিয়ন লহকৰ অাৰু মোৰ

Dancing with Purpose: Bhawana Khanduja’s Artistic Brilliance and Social Responsibility

Indian television, particularly satellite channels, has contributed to the development of a wide range of entertainment options across a wide range of genres. These include reality shows and dance reality shows, which have garnered enormous audience attention, showcasing the enchanting world of dance on a captivating platform. Due to these television programs, dance has become increasingly popular in India and has contributed significantly to its development.

It is in this realm that Bhawana Khanduja emerges as an outstanding dancer who has gained prominence as a result of her participation in dance reality shows. She began her career as a dancer before becoming a mentor to aspiring dancers.

In the field of dance reality shows, both mentors and dancers demonstrate outstanding skills, expertise, talent, and dedication. In spite of this, Bhawana’s artistic prowess truly distinguishes her, as she unveiled two dance compositions that captured the essence of her inner sensibility, elevating her to new heights.

She composed a dance composition depicting the lives of the transgender community, emphasizing their positive outlook. Another composition depicted the world of an autistic child. Bhawana’s extraordinary performances showcased not only her creative aptitude, but also her profound social awareness and respect for humanity. I was completely amazed to discover that a topic as significant as transgender issues could be the focus of a glamorous competitive dance show, with the intention of fostering empathy for the community rather than sympathy. I was truly overwhelmed by witnessing how Bhawna turned the movements of an autistic child into beautiful dance steps. I wholeheartedly salute her remarkable creativity.

This level of creativity is unmatched in the glamour-centric world of Mumbai. As a result of her innovative creations, Bhawana was not only able to demonstrate her own abilities but also uplift the entire dance community.

Using the medium of television and dance reality shows, Bhawana Khanduja has emerged as an inspiring figure dedicated to bringing about positive change through her artistic expression. Through her dance compositions, she is able to provoke thought, evoke emotions, and illuminate important social issues. In this way, she has left an indelible impression on the hearts of her viewers, solidifying her position as a revered dancer and a symbol of artistic excellence.

First appeared at https://neindiabroadcast.com  

‘হুৰুম’ত আবেলি

বাৰাণ্ডাতেই বহি আছিল অতুল লহকৰ ৷ ৰঙা-নীলা কংক্ৰিত ব্লকেৰে সজোৱা চোতালত গাড়ীখন পাৰ্ক ৰাখিলোঁ, কিনকিনিয়া বৰষুণ মূৰত নামিলোঁ- ‘আহক আহক’ শব্দকেইটাৰ লগত তাল মিলাই বাৰাণ্ডাত উঠিলোঁ ৷ 
- সিদিনা নাহিল- অকল প্ৰশ্নই নহয়, আপত্তিও ৷ 
- কিয়বা নাহিলোঁ ? - প্ৰশ্নটোৰ মুখত আৰু এটি প্ৰশ্ন এৰি দিলোঁ ৷ 
সিদিনা মানে পৰহি অতুল লহকৰৰ এই নতুন উদ্যোগৰ শুভ আৰম্ভণি আছিল, তেখেতে আমাক প্ৰতিটো অনুষ্ঠানলৈ মাতে ৷ কিবা কাৰণত এই অনুষ্ঠানটিলৈ অহাটো সম্ভব হোৱা নাছিল, গতিকে ভাবিলোঁ আজি এবাৰ দেখা দি যাওঁ ৷ 

‘হুৰুম’ ৰেষ্টুৰেন্ট আৰু কাফে ৷ চিকচিকাই থকা এটি ঘৰ, সুন্দৰ বাৰাণ্ডা, সৰু চোতাল, ফুলৰ টাব - এক কথাত এটি আবেলি বা এটা দুপৰীয়া অথবা এটা সন্ধিয়া সেই বাৰাণ্ডাতে বহি কটাই দিব পাৰি ৷ নেচনেল হাইৱেৰ কাষতে লাগি থকা হুৰুমৰ বাৰাণ্ডাৰ বেন্সত বহি ৰাস্তাৰ সিপাৰৰ পাহাৰখনলৈ চাই ৰলোঁ ৷ পাহাৰখনৰ ওপৰত বৰষুণ পৰি আছে ৷ 

আৰু সেই সময়তে মোৰ সন্মুখৰ ডেস্কত থলেহি আইনাৰ এটা টি-পট, তাত সোণালী নীলা ৰঙৰ পানীয়, লগত দুটা আইনাৰ কাপ ৷ 

- কি ? 
- চাহ ৷ ওলোং লেমন টি ৷ 
এটা চুমুক মাৰিলোঁ ৷ বৰষুণৰ মাজে মাজে এঘন্টা বন্ধ গাড়ীত অহা ক্লান্তি এটা চুমুক চাহেই আঁতৰাই দিলে ৷ 
ওচৰতে নম্ৰতাক অতুলে বুজাই আছে - কাফে খনৰ বিশেষত্ব কি কি ৷ 

চাহৰ সোৱাদ লৈ থাকোঁতেই মোৰ সন্মুখত দুখন মেনু থৈ গ’ল ৷

কিছুমান ৰেষ্টে’ৰাত দুখন দুখন মেনু দিয়ে- এখন ‘খানা’ৰ আনখন ‘পিনা’ৰ ৷ ইয়াতো তেনেকুৱা পিনাৰ ব্যবস্থা আছে নেকি ? এই আবেলিতে এইখন কিয় দিলে ? প্ৰথমে সৰুখন হাতত লৈয়েই চালোঁ ৷ ‘পিনা’ৰেই, কিন্তু চাহৰ ৷ কিচিম কিচিম চাহ ৷ সেইবোৰ পঢ়ি জ্ঞান অৰ্জন কৰি থাকোঁতেই দেখিলোঁ সন্মুখত এখন ‘এচ ইউ ভি’ ৰ’ল আৰু মোৰ কাষৰ বতাহখিনি সুবাসিত কৰি পাৰ হৈ গ’ল এটি চুৰিদাৰ, এটা জিনছ আৰু অনুচ্ছ সুৰৰ শব্দমালা ৷ 
এটা সময়ত আমি গৈ ভিতৰ সোমালোঁ ৷ পৰিচ্ছন্ন বহল কোঠাটি শুৱাই তুলিছে বগা পৰ্দা, বেতৰ ফাৰ্নিচাৰ, চিলিঙত হাতৰ কামৰ লাইটশ্বেদ, বেৰত সুন্দৰ গৃহ-অলংকাৰ আৰু প্ৰকাণ্ড মানিপ্লেন্টৰ টাব এটাই ৷ 
- সিদিনা অনুপম নাথে ইয়াত ফটো উঠিছিল ৷ টাবটোৰ ওচৰত থিয় হৈ নম্ৰতাই ক’লে ৷ 
- আহক, আপোনালোক ইয়াত থিয় হওক, মই ফটো এখন তোলোঁ ৷ 
অতুল নামী ফটোগ্ৰাফাৰ ৷ তেওঁৰ চকু আৰু হাতেৰে ফটো এখন উঠা ভাগ্যৰ কথা ৷ 

এফালে এটি কাউন্টাৰ ৷

তাত বিধে বিধে চাহ ৷ তাৰ সন্মুখতো ফটো এখন উঠিলোঁ ৷ 

এফালে এখন ছেলফ ৷ তাত বিক্ৰিৰ বাবে বিভিন্ন চাহপাত আৰু কেইখনমান কিতাপ ৷ তাৰ ওচৰতে চুৰিদাৰ পিন্ধা গাভৰু গৰাকী ৷ তেওঁৰ হাতত এখন কিতাপ ৷ কিতাপখন মই চিনি পালোঁ ৷ চিত্ৰ পৰিচালক ভবেন দাসৰ বিষয়ে এখন কিতাপ, আমি চলচ্চিত্ৰমৰ পৰা উলিওৱা ৷ অতুল লহকৰৰ হেৰিটেজ খৰিকাতো সৰু লাইব্ৰেৰি এটা আছে ৷ তাতো আমাৰ কিতাপ আছে ৷ ইয়াতো দেখি ভাল লাগিল ৷ গাভৰুৱে জীনছ পিন্ধা যুৱকজনক কিতাপখন দেখুৱাই কোৱা শুনিলোঁ- ‘মই এইখন বিচাৰি আছিলোঁ ৷’ শুনি খুব ভাল লাগিল ৷ কোনোবাইতো কিতাপখন বিচাৰিছে ৷ যুৱকজনৰ পিনে চালোঁ ৷ তেওঁৰ হাতত নম্ৰতাই অনুবাদ কৰা বাংলাদেশী বেষ্টচেলাৰ ‘ফ্ৰেম’৷ দুয়োজনে গৈ টেবিল এখনত বহিল, কিতাপৰ পাতত মূল গুজিলে ৷ দুয়ো সোমাওতেই মোৰ ওচৰৰ বতাহ সুবাসিত কৰি আহিছিল, এতিয়া সেই সুবাস তীব্ৰতৰ হৈ মোৰ চাৰিও পিনে বিয়পি পৰিল ৷ 
এইবাৰ ম’ম’ খালোঁ ৷ অতুলৰ খাদ্য, স্বাভাবিকভাবেই সুন্দৰ পৰিবেশন, সোৱাদৰ তুলনা নাই ৷ 
কিছু সময়ৰ পাচত গাখীৰ দিয়া চাহ ৷ 
আহি বাহিৰৰ বেন্সত বহিলোঁ ৷ 

বৰষুণ ঘন হৈ আহিছে ৷ 
পাহাৰটোলৈ লাহে লাহে সন্ধিয়াৰ আন্ধাৰ নামি আহিছে ৷ এনে লাগিছে ওচৰতে আহি বহিব, চৰাইৰ দৰে চকু তুলি মোৰ পিনে চাব- কোনোবা বনলতা সেন ৷  

ফটো-অতুল লহকৰ, অনমোল সিং, মই ৷

পুনশ্চ - বহি থাকোতেই এটা ফেচবুক পোষ্ট দিছিলোঁ, কেইবাজনেও সুধিলে- কোন ঠাই ৷ গুৱাহাটীৰ পৰা সোণাপুৰৰ ফালে অাহি এখন দুখন ধাবা পাৰ হোৱাৰ পাচতেই কৌশিক নাথৰ ডেকাচাঙৰ পিনে যোৱা ৰাস্তাৰ ওচৰতেই এটা ইউ টাৰ্ন ৷ সেই টাৰ্নটো লৈ অকণমান অাহিলেই  - হুৰুম ৷